Daar ontmoette ik de bijzondere vrouw Chrisan Laarman. Ze vertelde me wat natuur ervaringen van haar, ze leek wel een natuur medium ! Ik vertelde haar kort over mijn rondje bos.
Weer thuis vroeg de Oude Eik me haar uit te nodigen.
Een aantal weken later kwam ze naar me toe.
Ze is kunstenares en schrijfster. Zij schreef deze bomen wandeling uit en moedigde me aan het verzoek van de bomen uit te voeren.
Zo ontstond "Bomen met het Bos ".
Een uitnodiging van de Bomen
Soms ontmoet
je een speciaal iemand,een man of vrouw waarmee je een bijzondere
hartsverbinding hebt.
Else is
een dergelijk iemand voor mij.
Zij woont vlakbij de
Drunense duinen. Een foto van een prachtige boom door haar gestuurd, voelde als
een roep om te komen, naast haar persoonlijke uitnodiging om samen dit gebied
in te gaan om contact te leggen met de bomen in het gebied.
Onze intentie was om op
onze tocht de fijngevoelige energie/sfeer van de bomen te ervaren. En een vaag
gevoel dat die ervaring er niet alleen voor ons zou zijn maar voor ieder mens
die zich daar voor opent.
Met onze lunch, drinken en
muziekinstrumenten (drums, fluit en belletje) gingen we op weg.
De eerste stop was bij het
kapelletje van St. Hubertus, de patroonheilige van de jacht.
Het verhaal gaat dat hij
oog in oog kwam te staan met een hert, het goddelijke licht in diens ogen zag,
zijn pijl niet afschoot om het hert te doden en het klooster in ging. Hij zag
dus het heilige van en in de natuur.
In het kapelletje stond
St. Hubertus als stenen beeld in het midden, met links een gekleurd raam met
Maria, die onder haar mantel mensen met verdriet en zorgen beschermde, aan de
andere kant van het stenen beeld een gekleurd raam met het verhaal van St.
Hubertus uitgebeeld. We hebben er een kaarsje aangestoken en een soort gebed
uitgesproken; vrede voor allen en dat alle mensen weer in verbinding zijn met
de energie van de bomen.
Vrede voor allen kwam
voort omdat op de steen bij de ingang stond; vrede voor allen..
Langs het pad dat we
vervolgden stonden 3 bomen die leken te dansen, ons uitnodigend tot kom, zie
onze energie, dans met ons, voel ons; als een soort wachters van het gebied.
We kwamen bij de eerste
boom die Else me wilde laten zien. De boom van het oosten. Deze berk stelde de
vraag; Kies je werkelijk voor het leven? Het was een dode berk met levende
nieuwe takken uit de oude dode stam. Ongelooflijk, maar waar.
Er naderde een man, die
een vriend van Else bleek te zijn.Tijdens ons gesprek, kwam naar voren dat we
allemaal zoekende zijn naar transformatie. Hoe belangrijk het daarin is dat we
in onszelf blijven voelen, wat waar is voor ons en wat niet.
De boom van het oosten
bracht ons op de vier richtingen. In de vele tradities van waar welk element
bij welke richting(oost, west, zuid of noord) geplaatst zou moeten worden, is
er zeer veel variaties.
Het gaat erom ; wat voelt
voor jou waar, los van welke traditie dan ook….
Het oosten is water voor
mij; het ijs smelt en komt in beweging, de sappen van de aarde worden wakker,
het oosten als nieuw begin, als, daar komt de zon op als dageraad. Het water
spoelt al het oude weg en er kan iets nieuws ontstaan.
Het zuiden is voor mij verbonden
met vuur. We genieten en gaan spelen in de zon. Vrijheid,licht en vreugde, ons
innerlijk kind is altijd “vurig”; namelijk ontdekkend, vol levenskracht,
nieuwsgierig . Er is een vuurkracht aanwezig die alle planten en bomen volop
laat bloeien.
Het westen is verbonden
met aarde. Alles in de natuur trekt zich weer in de aarde terug en bereidt zich
voor op de omzetting.
Het noorden is de lucht.
De boodschapper van wijsheid. Die wegblaast wat oud is en richting kan geven
welke kant op te gaan. In de winter zijn alle andere elementen “stilgelegd” en
is alleen lucht in staat zich te bewegen, en hoe!!
En tegelijkertijd ontstond
er ook iets tussen Else en mij, dat we beiden overeenstemming voelden welke
kant op te gaan.
Het gebied waar we
doorheen trokken, was adembenemend. Vol met prachtige bomen, zandverstuivingen,
dan weer een heuveltje op en weer een ander vergezicht.
We trokken ( of beter, we
werden getrokken) naar wat Else het centrum, het midden van het gebied
ervaarde. De precieze plek konden we niet vinden, het voelde aan alsof het
midden, een gebiedje was in plaats van een exacte plaats.
We genoten net van onze lunch in een soort
kom, toen er een opa en oma plus kleinkind naar ons toe kwam lopen met de vraag
of wij wisten waar de schat lag.
Ja, zei Else, die is hier
en overal om ons heen.
De man legde uit dat ze op
zoek waren via GPS naar een schat; een spel geocaching genoemd. Via een rebus
worden er aanwijzingen geven voor coördinaten, die je dan intikt en je naar een
plek brengen, waar in een gesloten bus/emmer, schatten liggen; kleine schatten
voor kinderen en andere dingen.
Nee, zeiden we die schat
hebben we niet gezien.
Ze vertrokken weer. Maar
even later waren ze er weer en vonden nog geen drie meter van ons vandaan de
schat…!
De woorden van Else waren
blijven hangen; we zaten hier inderdaad omringd door allemaal schatten; de
bomen met hun wijsheid. Ik schreef vlug een brief met een uitnodiging om op
zoek te gaan naar nog een “schat”. Want zitten onder een boom is fijn.
Misschien voel je je gesterkt door de boom. Misschien fluistert de boom je wat
in. Volg je gevoel en zoek in de buurt een boom die je aantrekt. Woorden van
die strekking.
En zowaar, onze brief werd
door “opa” in het logboekje gelegd; een boekje dat in de bus teruggelegd werd
nadat erin geschreven was wanneer de schat gevonden was en wat meegenomen werd
om in een volgende gevonden schat te leggen.
Wat wonderlijk. Op een manier
die we nooit hadden kunnen bedenken, kregen we een kans om het contact met de
bomen aan meer mensen te geven als mogelijkheid.
De bomen kregen een kans
door en voor de schatzoekers…
We kwamen daarna uit bij
de spiraal die Else samen met anderen gelegd had. We hadden er van te voren nog
een gesprek over gehad omdat één van de mensen gezegd had dat de spiraal leidde
naar een zwart gat waar alle niet verteerbare resten van de bomen heen konden
gaan. Ik was het er niet mee eens. Zwarte gaten zijn naar mijn informatie,
plekken die gebruikt worden door niet zulke prettige energieën, die zwarte
gaten hebben gecreëerd om zichzelf in stand te houden nadat ze geconfronteerd
werden dat hun energie eindig was doordat ze zich afgesneden hadden van de
oerbron van God en ze zich moesten gaan voeden met energie van andere systemen.
Op de plek zelf, zag ik
een andere wereld in mijn geestesoog, een wereld vol water, met watervallen en
alles was groen.
Dit herinnerde Else aan
haar beeld van toen ze de spiraal legde; ze had toen gezien dat het centrum van
de spiraal niet een zwart gat was, maar een poort voor de bomen om naar de
bomenhemel te kunnen. Wauw. Ontroering bij ons beiden.
In stilte ( en mijn diep
gevoeld respect voor haar trouw aan zichzelf) liepen we naar de Boom van het
Verborgen Weten. Op onze weg er naartoe, kwamen er 4 hertjes op onze weg. Rank
en lenig renden ze in eerste instantie weg, maar toen we stilhielden, konden we
even goed kijken naar deze prachtige dieren.
Door de ontmoeting met de
prachtige Boom van het Verborgen Weten kon ik niet anders dan stil worden.
Alleen al de enorme vorm; alleen al de stam was zo breed dat je die niet alleen
kon omarmen, de takken nog wel. We gingen in de boom zitten. De Boom voelde als
een veilige plek. Het was deze boom geweest die als foto door Else aan me
gestuurd was. De boom vertelde dat het niet ging om hem/haar, maar dat de roep
naar mij voor het hele gebied geweest was. Dat in het samen delen en
(h)erkennen van onze ervaringen(die van Else en mij) we het mogelijk maakten,
dat bomen hun informatie aan meerdere mensen konden geven.
Toen was het tijd voor de
Boom van harmonie tussen het mannelijke en vrouwelijke. Met een sterke
seksualiteit . Else leerde me het zien ;
welke stam is het vrouwelijke en welke mannelijke. De boom begon als een stam,
splitste zich daarna in twee stammen. We drumden en zongen.
Heerlijk om bij het diepe
verlangen van gelijkwaardige partnership te komen. Dank je wel.
Samen met Else kreeg ik
een aanwijzing hoe ik bij mij in Assen zo’n zelfde energie kon vinden in het
bos vlakbij.
En na al deze
ongelooflijke geschenken, liet Else me kennismaken met haar beste vriend; berk
4.. Ik vroeg toestemming aan haar om deze prachtige berkvriend te mogen
omhelzen.
Schoorvoetend deed ik het.
Het was alsof ik een echte vriend omarmde. Ik sloot mijn ogen en voelde me
geborgen, gezien, alsof ik daadwerkelijk omarmd werd door mijn beste vriend.
Deze berk had haar in
eerste instantie behoorlijk geconfronteerd met haar pijn. Hij was er om haar
die pijn te laten helen. En omdat zij dat gedaan heeft, kon ik zonder
confrontatie genieten van de liefde. Weer werd mijn respect en liefde voor haar
verdiept, wat een werk en toewijding had ze al gebracht in dit gebied en met de
bomen.
Zij, en zoveel andere
mensen, die in en met de natuur werken, worden niet gezien in hun werk, want
het werk ligt op een onzichtbaar vlak, althans onzichtbaar voor de meeste
mensen.
Toen mocht ik kennis nemen
van de Boom van Golvende Liefde. Wat een liefde, toen ik deze boom omarmde. Ik
wilde checken wat het verschil was van deze boom met andere bomen in de
omgeving, Het bleken allemaal bomen te zijn met een aspect van liefde;
trouw,vrede enz. Echt een plek om mensen mee naar toe te nemen om kennis te
maken met het gevoel van hoe liefde tot en met een boom zou kunnen voelen.
Huiswaarts, met een groot
gevoel van dankbaarheid. Dankbaar dat de bomen me verwelkomd hebben, dat we
konden delen, de magie en synchroniciteit vanuit onze intentie konden ervaren.
Een sprookje was het.
Met Harte Dank aan Chrisan voor dit verslag !
Chrisan is te vinden op facebook of te bereiken via mail : chrisanlaarman@tiscali.nl